Leczymy
Strona główna > Leczymy
W czym możemy Ci pomóc
Każdy człowiek jest inny, podobnie jak bagaż jego życiowych doświadczeń i potrzeb. Każdy też na innym etapie decyduje się na skorzystanie z pomocy psychoterapeuty, psychiatry, lekarza. Sprawdź, w jakich obszarach wsparcie naszej poradni może okazać się skuteczną formą pomocy dla Ciebie lub Twoich bliskich.
Nasi specjaliści
Wszyscy psycholodzy, psychoterapeuci podlegają regularnej superwizji, która jest prowadzona przez certyfikowanych Superwizorów.
Głównym nurtem, w którym pracują nasi psychoterapeuci to terapia, poznawczo behawioralna.W porównaniu z innymi rodzajami psychoterapii jest metodą szybką i skuteczną. Jej skuteczność w terapii różnych problemów psychicznych wykazano w bardzo dużej ilości wiarygodnych badań klinicznych. Nasi psychoterapeuci w swojej pracy wspierają się także innymi metodami terapii.
Problemy ze snem
Niektórzy ludzie cierpiący na bezsenność mają kłopoty z zaśnięciem. Inni zasypiają bez problemu, ale budzą się w nocy i trudno im ponownie zasnąć. Albo śpią, ale bardzo płytko. Osoby cierpiące na bezsenność budzą się zmęczone. Cały dzień potem czują się zmęczone. Ludzie starsi i będący w depresji śpią bardzo podobnie.
Bywa tak, że wzorzec snu odwraca się. To znaczy, na przykład, że osoba czuje się śpiąca w ciągu dnia i w związku z tym robi sobie krótkie drzemki. W nocy trudno jej potem zasnąć.
Leczenie bezsenności może odbywać się za pomocą metod terapii poznawczo-behawioralnej (TPB).
To podejście psychoterapeutyczne pozwala na skorygowanie błędnych myśli na temat natury snu.
Oto niektóre z takich myśli:
Kiedy nie śpię w nocy, muszę to robić w ciągu dnia.
Jeśli spędzę dostateczną ilość czasu w łóżku, poczuję się wypoczęty.
Nie potrafię już spać.
Moja bezsenność spowodowana jest tym, że się starzeję.
Moja bezsenność spowodowana jest nierównowagą biochemiczną.
Muszę spać 7, 8 (lub x) godzin.
Muszę bardzo próbować zasnąć.
Czasami bezsenność spowodowana jest jakimś innym problemem ze snem, chorobą psychiczną bądź somatyczną. Wówczas leczenie polega na usunięciu jednej z wyżej wymienionych przyczyn.
Powody bezsenności bywają też trudne do określenia i wtedy warto zastosować kilka metod leczenia. Na przykład różne formy terapii poznawczo-behawioralnej albo farmakoterapię z TPB.
Osoby z bezsennością, które spędzają w łóżku dużo czasu zajmując się czymś innym niż spanie (np. czytaniem, pisaniem, uczeniem się), na pewno skorzystają z metody kontroli bodźców (ang. Stimulus Control Instructions). Ta metoda pomaga również tym, którzy śpią lepiej poza domem.
Z kolei metoda ograniczania snu (ang. Sleep Restriction Therapy) pomocna jest dla osób, które chcą przestać brać leki nasenne. Nie jest to najlepsza opcja dla kogoś, kto wciąż czuje się śpiący, albowiem trudne dla tej osoby może być wstępne ograniczanie snu. Metody tej nie poleca się także tym osobom, które śpią dobrze, ale nie czują się wyspane/wypoczęte.
Z treningu relaksacji (ang. Relaxation Training) oraz biofeedbacku skorzystają wszystkie osoby, które przed położeniem się spać czują się spięte lub przeżywają lęk.
Kontrola poznawcza (ang. Cognitive Control) i psychoterapia są pomocne w wielu przypadkach bezsenności, również takiej, która spowodowana jest depresją lub nadmiernym stresem.
Trening higieny snu (ang. Sleep Hygiene Training) przyda się każdemu, kto pragnie uporać się ze złymi nawykami związanymi ze snem.
W leczeniu zaburzeń snu, pomogą Ci nasi psychoterapeuci i lekarze
mgr Piotr Moskal
dr Monika Rychcik,
mgr Hanna Wiecka,
mgr Agata Domalik,
mgr Marcin Tomaszewski
mgr Julia Bochko
Problemy w pracy
Co jest powodem stresu w pracy i kto cierpi z jego powodu najbardziej? Jakie są skutki stresu?
Jak wynika z badań stres w pracy odczuwa aż 85% aktywnych zawodowo Polaków. Tylko 11% pracowników traktuje pracę jako spełnienie marzeń i źródło przyjemności, a dla ponad 60% jest przede wszystkim sposobem zarobienia na życie. Najwyższy procent zestresowanych pracą Polaków mieszka w Warszawie. Stres w pracy – kto i czym się stresuje w pracy?
Najgorzej radzą sobie ze stresem osoby zamknięte w sobie, pesymiści, a także te, które każdą porażkę przeżywają jak osobisty dramat. Optymiści do tego samego problemu podejdą jak do kolejnego wyzwania. Stres rośnie wprost proporcjonalnie do ilości zadań i ustawicznego skracania czasu na ich realizację. Im więcej i szybciej musimy pracować, tym bardziej ryzykujemy. Popełniamy błędy, spóźniamy się, jesteśmy przemęczeni i wskutek tego odczuwamy rosnący stres, a w ślad za nim rozmaite dolegliwości psychosomatyczne. Stres jednej osoby udziela się otoczeniu. Wtedy łatwiej o konflikty, kłótnie i nieporozumienia.
W leczeniu problemów w pracy pomoże Ci:
mgr Piotr Moskal
dr Monika Rychcik,
mgr Hanna Wiecka,
mgr Agata Domalik, mgr Marcin Tomaszewski
mgr Julia Bochko
Zaburzenia osobowości
Cechy te są źródłem cierpienia i trudności w funkcjonowaniu społecznym, rodzinnym i zawodowym. Często prowadzą do niekorzystnych następstw dla życia danej osoby, a czasami również dla jej otoczenia. Ich utrwalony charakter utrudnia rozwój w wymienionych zakresach, jednak te wzorce osobowościowe są podatne na zmianę, na przykład pod wpływem adekwatnej psychoterapii. Przyczyny zaburzeń osobowości Zaburzenia osobowości są prawdopodobnie skutkiem oddziaływania niekorzystnych wpływów rodzinnych, biologicznych, genetycznych i psychospołecznych. Pierwsze symptomy zaburzeń osobowości uwidaczniają się zwykle w późnym dzieciństwie lub w wieku młodzieńczym. Klasyfikacja zaburzeń osobowości
Zgodnie z międzynarodową klasyfikacją zaburzeń psychicznych (ICD-10) wyróżnia się są następujące odmiany specyficznych zaburzeń osobowości:
• osobowość paranoiczna,
• osobowość schizoidalna,
• osobowość dyssocjalna,
• osobowość chwiejna emocjonalnie (w tym typ impulsywny i typ borderline),
• osobowość histrioniczna,
• osobowość anankastyczna,
• osobowość lękliwa (unikająca),
• osobowość zależna.
Z kolei w klasyfikacji DSM IV wyróżnia się:
• zaburzenia osobowości typu A: paranoiczne, schizoidalne, schizotypowe,
• zaburzenia osobowości typu B: antyspołeczne, z pogranicza (borderline), histrioniczne, narcystyczne,
• zaburzenia osobowości typu C: unikowe, zależne, obsesyjno-kompulsyjne.
Rozpoznanie zaburzeń osobowości Rozpoznanie zaburzenia osobowości wymaga przeprowadzenie dokładnego wywiadu psychiatrycznego (od pacjenta i optymalnie od jego bliskich), co warto uzupełnić odpowiednimi badaniami psychologicznymi. Konieczne jest też wykluczenie innych zaburzeń psychicznych (choć możliwe jest współwystępowanie) oraz zmian organicznych mózgu. Leczenie zaburzeń osobowości Dostępne są liczne wyniki wiarygodnych badań potwierdzających skuteczność i przydatność takiego postępowania. W przypadku prawidłowej kwalifikacji i trwałości terapii (mającej charakter długoterminowy) możliwe jest uzyskanie realnych zmian w funkcjonowaniu pacjenta. Jest również coraz więcej danych potwierdzających skuteczność innych metod psychoterapii (np. modyfikacje terapii poznawczo-behawioralnej). Podstawowym czynnikiem terapeutycznym, niezależnym od stosowanego podejścia, jest nawiązanie relacji terapeutycznej opartej na wzajemnym zaufaniu, bezpieczeństwie i zaangażowaniu. Farmakoterapia ma znaczenie uzupełniające i leki zaleca się głównie ze wskazań objawowych, np. w celu opanowania nasilonej depresji, lęku czy krótkotrwałych objawów psychotycznych. Obserwowany w ostatnich latach rozwój w zakresie terapii zaburzeń osobowości jest nadzieją dla wielu pacjentów, którzy dzięki temu mogą uniknąć stopniowej destrukcji swojego życia i mają szanse na lepsze funkcjonowanie w wielu obszarach.
W leczeniu zaburzeń osobowości, pomoże Ci
mgr Piotr Moskal
dr Monika Rychcik,
mgr Hanna Wiecka,
mgr Agata Domalik,mgr Marcin Tomaszewski
mgr Julia Bochko
Trudne relacje rodzinne
Terapia rodzinna polega na rozmowie członków rodziny z terapeutą o trudnościach we wzajemnych relacjach. Opiera się na założeniu, że rodzina jest jak system naczyń połączonych – kiedy jeden z domowników ma problemy, odbijają się one negatywnie na jego najbliższych, a to z kolei przyczynia się to powstawania nieporozumień i konfliktów. Celem terapii rodzinnej jest pokonanie trudności poprzez wskazanie źródeł konfliktu, nazwanie ich oraz wspólną pracę nad ich rozwiązaniem. Do kogo jest skierowana terapia rodzinna ? Na terapię zapraszamy rodziny, których członkowie czują, że zanika bliskość i ciepło rodzinne, wskutek konfliktu w rodzinie, konfliktu pokoleniowego lub w wyniku problemów jednego z jej członków rodziny, takich jak:
problemy w szkole wynikające z zachowania dziecka,
używanie substancji psychoaktywnych,
zaburzenia odżywiania
brak zaangażowania w życie rodziny
problemy wychowawcze
itp.
W trudnych relacjach z rodziną pomoże Ci
mgr Piotr Moskal
dr Monika Rychcik,
mgr Hanna Wiecka,
mgr Agata Domalik, mgr Marcin Tomaszewski
mgr Julia Bochko
Kryzysy życiowe
Niezależnie od tego, jak często zaklinamy rzeczywistość, życie nie jest jedynie pasmem sukcesów, zbiorem radosnych i jasnych wydarzeń, paletą pozytywnych i dobrych emocji. Nie jest gładką drogą do celu. W życie wpisane są kryzysy i towarzyszą nam one w sposób tak zaskakujący, jak naturalny. Kryzys mogą wywołać nagłe i nieoczekiwane zdarzenia (na przykład śmierć bliskiej osoby lub utrata pracy). Wówczas mamy do czynienia z kryzysem sytuacyjnym. Kryzys rozwojowy (na przykład urodzenie dziecka lub pierwsza praca) jest związany z fazami życia i wejściem w zmianę. Inną kategorię stanowią kryzysy egzystencjalne, związane z sensem życia, konfliktami wewnętrznymi, pytaniami o wartości – najczęściej dotyczą one osiągnięć osobistych i zawodowych. Niezależnie od źródła i rodzaju kryzysy są wszechobecne i nieuchronne, dlatego dobrze jest znać ich naturę oraz swój własny styl działania w w sytuacji kryzysowej.
Człowiek w kryzysie
Wyobraźmy sobie człowieka funkcjonującego w zdrowiu, w tak zwanej normie. Przeżywa radosne i smutne chwile oraz zróżnicowane sytuacje. Jak już ustaliliśmy, wynika to z naturalnego toku życia. Gdy natrafi na sytuację trudną, odczuwa stres i napięcie. Nie jest to przyjemne, dlatego zazwyczaj podejmuje próbę poradzenia sobie z trudnością i wyzwaniem. Każde wyjście z trudnej sytuacji to nowe doświadczenie, które daje mu moc rozwojowa. Wychodzenie z trudności uruchamia konieczność zbudowania strategii radzenia sobie oraz buduje przekonanie: „Napotkałem trudność, było mi ciężko, ale nie poddałem się. Poradziłem sobie, jestem mocny”.
Trudna sytuacja to jednak nie to samo co sytuacja kryzysowa. Wyobraźmy sobie więc, że w życiu naszego bohatera pojawia się zaskakujące i nagłe zdarzenie. Niestety – dotychczasowe strategie nie działają w nowych okolicznościach. Trudność okazuje się nie do zniesienia, nie do pokonania (przynajmniej w znany mu sposób). Często o osobie w takiej sytuacji mówimy, że balansuje na krawędzi lub jest w dołku. To trafne metafory, które symbolicznie oddają stan kryzysowy: ograniczone pole widzenia, niedostrzeganie horyzontu i uparte powtarzanie pewnych działań, mimo że są nieskuteczne. Ta sztywność poznawcza powoduje, że coraz trudniej jest konstruować nowe rozwiązania. Podejmowanie nieskutecznych działań bardzo osłabia motywację. Człowiek w kryzysie jest wyczerpany emocjonalnie, słabnie siła jego woli. Zaczyna tracić wiarę w siebie i funkcjonować w stanie nierównowagi, a nawet dezorientacji psychicznej – to stan, który określamy jako kryzys emocjonalny. To także etap, w którym potrzebna jest pomoc (psychologa lub coacha kryzysowego), aby powrócić do równowagi i odzyskać poczucie kontroli. Rozwojowa moc kryzysu Dochodzimy do pytania o sens kryzysów. Jaka jest ich rola w naszym życiu? Co nam dają oprócz tego, że kiedy trwają, powodują mocne zachwianie naszej równowagi psychicznej, osłabienie mentalnej energii i siły woli? W psychologii silnie rozwija się nurt, który bada podejście człowieka w chwilach kryzysu; z czego wynika fakt, że ktoś, kto na przykład w wyniku pożaru stracił wszystko, mobilizuje się i mimo dramatu w sposób jakościowy zmienia swoje życie? Puenta jest optymistyczna. Dzięki kryzysom uczymy się nowych nawyków i zachowań, zyskujemy większą świadomość siebie, swoich mocnych stron i cech, dzięki którym poradziliśmy sobie. Kryzysy pomagają nam przezwyciężyć skłonności do odruchowego reagowania i działania, a także kształtują naszą odporność psychiczną. Zyskujemy poczucie sprawczości, świadomość własnej mocy i zasobów oraz nowy repertuar zachowań i działań, po które można sięgać w przyszłości. Każdy kryzys jest wyboistą drogą do rozwoju.
W życiowych kryzysach, pomoże Ci
mgr Piotr Moskal
dr Monika Rychcik,
mgr Hanna Wiecka,
mgr Agata Domalik,mgr Marcin Tomaszewski
mgr Julia Bochko
Zaburzenia odżywiania
Anoreksja- celowe dążenie do utraty wagi, związane z lękiem przed otyłością i utratą kontroli nad impulsem jedzenia. Polega na postępującym ograniczaniu ilości spożywanych pokarmów, obsesyjnym myśleniu o jedzeniu i silnej presji na bycie doskonałym w różnych aspektach życia m.in. w zakresie własnego wyglądu i wagi ciała, ale także w sferze edukacji, pracy zawodowej czy relacjach interpersonalnych.
Bulimia – napady żarłoczności polegające na spożywaniu w krótkim czasie ogromnej ilości wysokokalorycznego pożywienia, a następnie przeczyszczaniu się lub stosowaniu intensywnych ćwiczeń fizycznych. Charakterystyczne jest poczucie winy spowodowane objadaniem się i chęć uzyskania ulgi poprzez pozbycie się pokarmu. Bulimii często towarzyszy niska samoocena, obniżony nastrój, niechęć do działania i poczucie braku sprawczości.
Kompulsywne objadanie się – wiąże się z nadmiernym spożywaniem kalorycznych pokarmów, częstym stosowaniem różnorakich diet odchudzających, powstrzymywaniem się od jedzenia w obecności innych osób, wycofywaniem się z życia towarzyskiego, postępującym zmęczeniem i brakiem energii. Osoba systematycznie przybiera na wadze i staje się otyła. Często towarzyszy temu zły stan psychiczny wynikający z braku kontroli nad jedzeniem i przyrostem masy ciała. Osoby cierpiące na to zaburzenie nieprawidłowo interpretują bodźce płynące z własnego ciała, mylą emocje z głodem. W wyniku tego każde napięcie emocjonalne, a nawet przyjemne emocjonalnie wydarzenie, staje się powodem sięgania po jedzenie
Celem terapii zaburzeń odżywiania jest przywrócenie lub wyrobienie prawidłowych nawyków żywieniowych, przede wszystkim zmiana funkcjonowania psychicznego. W ramach terapii zaburzeń odżywiania kluczowa jest nauka rozpoznawania przez pacjenta własnych emocji i potrzeb oraz adekwatne ich zaspokajanie. W terapii zaburzeń odżywiania pracuje się także nad konstruktywnym i skutecznym komunikowaniem się z innymi ludźmi, wyłączającym konieczność wykorzystywania objawów choroby do uzyskania wsparcia, współpracy, samodzielności, kontroli czy swobody w podejmowaniu decyzji.
W ramach terapii zaburzeń odżywiania wskazana jest terapia kompleksowa, umożliwiająca korzystanie z porad lekarza, psychoterapeuty i dietetyka. Najlepsze rezultaty, zwłaszcza wobec pacjentów młodszych, daje również praca z całą rodziną. Terapia pacjentów z zaburzeniami jedzenia jest kilkuetapowa i dotyczy takich aspektów jak m.in.: konfrontacja z problemem, czyli obrazem i konsekwencjami zaburzenia odżywiania, podjęcie świadomej decyzji o zmianie dotychczasowych zachowań żywieniowych, uczenie się prawidłowych nawyków żywieniowych i utrzymywania względnie stałej masy ciała, uświadamianie sobie psychologicznego podłoża zaburzenia, nabywanie wiedzy i umiejętności pozwalających na lepsze funkcjonowanie psychiczne i społeczne. Rodzina jest naturalnym środowiskiem, w którym funkcjonuje człowiek, daje ona wsparcie wszystkim jej członkom. Jednak zdarza się niekiedy tak, że w relacjach rodzinnych pojawiają się jakieś trudności. Najczęstszym okresem, w którym pojawiają się pęknięcia jest wiek dojrzewania dzieci. Ten niezwykle trudny dla młodego człowieka okres, w którym kształtuje się jego osobowość, bardzo często przejawia się buntem, kontestacją wzorów przekazywanych przez rodziców i zachwianiem komunikacji na linii rodzice-dziecko. Taka sytuacja rzutuje na funkcjonowanie emocjonalne wszystkich członków rodziny.
Terapia rodzinna polega na rozmowie członków rodziny z terapeutą o trudnościach we wzajemnych relacjach. Opiera się na założeniu, że rodzina jest jak system naczyń połączonych – kiedy jeden z domowników ma problemy, odbijają się one negatywnie na jego najbliższych, a to z kolei przyczynia się to powstawania nieporozumień i konfliktów. Celem terapii rodzinnej jest pokonanie trudności poprzez wskazanie źródeł konfliktu, nazwanie ich oraz wspólną pracę nad ich rozwiązaniem. Do kogo jest skierowana terapia rodzinna ? Na terapię zapraszamy rodziny, których członkowie czują, że zanika bliskość i ciepło rodzinne, wskutek konfliktu w rodzinie, konfliktu pokoleniowego lub w wyniku problemów jednego z jej członków rodziny, takich jak: problemy w szkole wynikające z zachowania dziecka, używanie substancji psychoaktywnych, zaburzenia odżywiania brak zaangażowania w życie rodziny problemy wychowawcze itp.
W leczeniu zaburzeń odżywiania, pomoże Ci
mgr Hanna Wiecka
Uzależnienia
Można uzależnić się od:
• alkoholu
• narkotyków
• leków
• hazardu
• papierosów/tytoniu
• komputera/gier komputerowych/Internetu
• seksu
• robienia zakupów
• pracy
Żeby wyjść z uzależnienia należy udać się na terapię. Istnieją ośrodki terapeutyczne: zamknięte i otwarte, które pomagają wyjść z nałogu. W takich sytuacjach warto jest prosić bliskie osoby o pomoc. Wsparcie i obecność bliskich jest niezwykle ważne w leczeniu z uzależniania.
W uzależnieniach, pomoże Ci
mgr Piotr Moskal
dr Monika Rychcik,
mgr Hanna Wiecka,
mgr Agata Domalik,mgr Marcin Tomaszewski
mgr Julia Bochko
Problemy młodzieży
Psychoterapia dla młodzieży może nie zdawać się młodemu człowiekowi najlepszym rozwiązaniem, bo wydaje mu się, że spotkania z terapeutą oznaczają, że coś z nami nie tak. Prawda jest taka, że niewielu nastolatków ma możliwość wygadania się, opowiedzenia o swoich problemach – a kiedy nasze emocje i problemy są w nas stłamszone przeszkadzają nam w opanowywaniu chaosu. Regularne spotkania pod okiem psychologa pozwolą rozładować stres nagromadzony w nas – tajemnice, potrzeby, które zaczynają się w nas pojawiać, a których nie rozumiemy albo się wstydzimy. Możesz bać się, że psycholog Cię nie zrozumie – on też był kiedyś nastolatkiem i był wsparciem dla setek młodych ludzi przed Tobą. Potrzebujesz szacunku, chcesz być wysłuchany, poznać ludzi, którzy mają podobne wątpliwości? Jakie są najczęściej pojawiające się problemu psychologiczne u młodzieży?
• zaburzenia zachowania i emocji
• zaburzenia lękowe
• stany depresyjne
• zaburzenia odżywiania
Co może dać młodemu człowiekowi psychoterapia? Psycholog obecny na spotkaniu jest przewodnikiem – nie zmusza Cię, abyś opowiadał o sprawach, o których nie chcesz. Poprowadzi Cię w stronę rozwiązań, ale to Ty do nich dotrzesz. Poznajesz świat, poznajesz siebie. Także opiekunowie nastolatków mogą otrzymać wsparcie od psychologa lub wykwalifikowanego terapeuty. Mogą nauczyć się jak prawidłowo wspierać swoje dzieci, szczególnie w wyjątkowo trudnych sytuacjach. Dowiedzą się także, jak bardzo istotna jest wolność wyboru dla młodego człowieka w wielu kwestiach – tych codziennych i tych niezwykłych.
W problemach z młodzieżą, pomoże Ci
mgr Piotr Moskal
mgr Hanna Wiecka,
mgr Agata Domalik, mgr Marcin Tomaszewski
mgr Julia Bochko
Zespół stresu pourazowego (PTSD)
Wśród skutecznych oddziaływań psychologicznych wymienia się psychoterapię poznawczo-behawioralną (CBT) skoncentrowana na przebytym urazie oraz desensytyzację za pomocą ruchu gałek ocznych (EMDR). Postępowanie to zazwyczaj ma charakter indywidualny i prowadzone jest w warunkach ambulatoryjnych. Terapia ekspozycyjna polega najczęściej na tym, że pacjent szczegółowo opisuje traumatyczne wydarzenie, a jego wypowiedzi są rejestrowane. Następnie pacjent wielokrotnie wysłuchuje nagrania w obecności terapeuty. W trakcie terapii poznawczej skoncentrowanej na przebytym urazie, dyskutuje się i przeformułowuje zniekształcone przekonania i błędne interpretacje traumatycznych wydarzeń i ich następstw. W przypadku EMDR pacjent skupia się na zdarzeniu, skojarzeniach, emocjach i odczuciach z nim związanych, a w tym samym czasie poddawany jest obustronnej stymulacji, która zazwyczaj polega na zadaniu wodzenia oczyma za poruszającym się poziomo palcem terapeuty.
Indywidualna odporność na silne przeżycia emocjonalne jest bardzo zróżnicowana – dla jednych z pozoru niegroźny wypadek komunikacyjny może być źródłem silnego lęku i depresji, inni z kolei są bardziej odporni nawet na bardziej niebezpieczne i stresujące sytuacje. Jednak każdy z nas ma pewną granicę odporności na stres, przekroczenie której może powodować istotne skutki psychologiczne. Takie konsekwencje przeżytej traumy często samoistnie ustępują, mogą jednak przerodzić się w problem medyczny. Jednym z nich jest zespół stresu pourazowego, który rozwija się w następstwie traumatycznego wydarzenia dotyczącego bezpośrednio pacjenta lub innej osoby i wiążącego się z zagrożeniem doznania urazu lub naruszenia integralności fizycznej bądź śmierci. Do rozpoznania PTSD konieczne jest też, by pacjent doświadczył silnego strachu, uczucia bezsilności czy przerażenia w chwili zdarzenia. Typowe objawy zespołu stresu pourazowego można podzielić na 3 grupy:
I. Ponowne przeżywanie traumatycznego wydarzenia pod postacią: nawracających, uporczywych i przykrych wspomnień zdarzenia, nawracających przykrych snów, zachowań lub odczuć, jak gdyby zdarzenie traumatyczne znowu miało miejsce, intensywnego cierpienia psychicznego występującego w przypadku narażenia na bodźce symbolizujące lub przypominające zdarzenie, objawów wegetatywnych pojawiających się w odpowiedzi na bodźce przypominające traumatyczne zdarzenie.
II. Unikanie lub zmniejszenie się ogólnej wrażliwości na bodźce z otoczenia: unikanie myśli, uczuć i rozmów dotyczących wydarzenia, unikanie bodźców wywołujących traumatyczne wspomnienia, niepamięć psychogenna, ograniczenie zainteresowań i aktywności wiążących się z urazem, uczucie oddalenia i wyobcowania, poczucie braku perspektyw na przyszłość.
III. Objawy nadmiernej pobudliwości: zaburzenia snu i bezsenność, drażliwość lub wybuchy gniewu, problemy z koncentracją, nadmierna czujność, nadmierna reakcja na bodźce.
Zgodnie z klasyfikacją DSM objawy te muszą utrzymywać się przez co najmniej jeden miesiąc (kryterium to nie jest uwzględnione w klasyfikacji ICD-10) oraz muszą powodować klinicznie istotne trudności lub upośledzenie funkcjonowania danej osoby w sferze społecznej, zawodowej lub innych ważnych dziedzinach życia. Osoby cierpiące na zespół stresu pourazowego często doświadczają równocześnie innych zaburzeń takich jak: depresja, lęk napadowy lub inne zaburzenia lękowe oraz nadużywanie i uzależnienie od substancji psychoaktywnych. Wśród urazowych sytuacji mogących prowadzić do wystąpienia PTSD wymienia się gwałt, molestowanie seksualne, przemoc fizyczną lub psychiczną, uczestniczenie w katastrofie (w tym ekologicznej np. powódź) lub w wydarzeniach wojennych, doświadczenie tragedii spowodowanej przez człowieka (np. atak terrorystyczny), uczestnictwo w wypadku komunikacyjnym, obserwowanie czyjejś śmierci, zadawania komuś krzywdy przez drugiego człowieka i wiele innych.
W ostatnich latach coraz większe zainteresowanie budzi tzw. złożone zaburzenie po stresie traumatycznym (complex-PTSD). Dotyczy ono sytuacji, w których dochodzi do powtarzających się wydarzeń o charakterze traumatycznym (np. w przypadku rodzin z wieloletnim doświadczeniem problemów przemocowych i/lub alkoholowych). U osób takich często obserwuje się: zaburzenia w zakresie emocjonalności i impulsywności (zachowania autodestrukcyjne, samookaleczenia, myśli i tendencje samobójcze, zaburzenia w zakresie popędu seksualnego, skłonność do ryzykownych zachowań), zaburzenia w zakresie uwagi i świadomości; poczucie winy i bezradności, braku własnej skuteczności, niezrozumienia przez innych, wstydu oraz podatność na zranienie; przekonanie, że jest się ofiarą i nieufność wobec innych; objawy somatyzacyjne np. pod postacią przewlekłego bólu, zaburzeń kardiologicznych i gastroenterologicznych.
Zapobieganie zespołowi stresu pourazowego
Obecnie duo uwagi poświęca się sposobom zapobiegania PTSD, które polegają na wdrożeniu natychmiastowego i praktycznego wsparcia społecznego oraz emocjonalnego. Osobom z ciężkimi i utrzymującymi się objawami proponuje się pełną ocenę stanu psychicznego i bardziej zaawansowaną pomoc.
W leczeniu PTSD, pomoże Ci
mgr Piotr Moskal
dr Monika Rychcik,
mgr Hanna Wiecka,
mgr Agata Domalik,mgr Marcin Tomaszewski
mgr Julia Bochko
Depresja i obniżony nastrój
Depresja ma w psychiatrii określone znaczenie. Pojęcie to może oznaczać objaw chorobowy określany inaczej jako obniżony nastrój, który polega na trwałym, głębokim, długo utrzymującym się, nieadekwatnym i często nieuzasadnionym oraz „jakościowo” innym smutku.
Kolejne znaczenie, które ma na myśli psychiatra mówiąc o „depresji” to nazwa choroby, jaką właśnie jest depresja.
Zobacz pakiet “depresja” (psychiatra 50 min + psycholog 50 min )
Na depresję w sensie choroby składają się między innymi:
• depresja jako objaw, opisany powyżej, którą można inaczej nazwać „patologicznym smutkiem” – czyli właśnie obniżenie nastroju,
• zmniejszona energia i spowolnienie psychoruchowe (brak sił fizycznych i psychicznej motywacji do działania, wolniejszy przebieg myśli, trudności z myśleniem, koncentracją, działaniem, reagowaniem na otocznie) – czyli obniżony napęd psychoruchowy,
• utrata lub niezdolność cieszenia się sprawami, które danej osobie sprawiały radość i angażowały ją emocjonalnie – czyli anhedonia,
• myśli i przeżycia depresyjne – poczucie winy, poczucie niższości, poczucie grzeszności, myśli samobójcze,
• inne emocje – stały lęk, napady lękowe, myśli hipochondryczne i lęki o zdrowie,
• inne objawy – bezsenność lub nadmierna senność, utrata apetytu, rzadziej objadanie się, różnego rodzaju zespoły bólowe, np. bóle kręgosłupa, głowy.
Czym zatem różni się depresja od zwykłej chandry, od zwykłego codziennego smutku, który może nam się przytrafić?
Różnice dotyczą:
• czasu trwania:
depresja trwa zwykle tygodnie, miesiące; chandra kilka, kilkanaście godzin,
• charakteru obniżenia nastroju:
w depresji nastrój jest trwale obniżony, często ma „inną jakość”, którą trudno porównać do czegokolwiek innego, czego się wcześniej doświadczyło, występuje mała reaktywność na zewnętrzne wydarzenia – osobę w depresji trudno jest rozweselić, a próby takie mogą wywołać dodatkowy ból psychiczny, gdyż nasilają poczucie winy za zły nastrój, konfrontują osobę w depresji z niemożnością cieszenia się, budzą poczucie bycia niezrozumianym; w chandrze nastrój jest zmienny, nieznacznie tylko obniżony, reaktywny na czynniki zewnętrzne; osobę taką łatwo jest rozweselić, rozmowa, odwrócenie uwagi, dobre towarzystwo, przeminięcie sytuacji wywołującej lub ustąpienie początkowej reakcji na taką sytuację powoduje szybki powrót do dobrego nastroju,
• obecność innych objawów:
w depresji występują charakterystyczne objawy zespołu depresyjnego wymienione powyżej, np. spowolnienie, anhedonia, zaburzenia snu, apetytu, brak energii; w chandrze nie dzieje się tak prawie nigdy lub występują jedynie pojedyncze i krótkotrwałe objawy,
• obecność myśli i czynów samobójczych:
w depresji są niestety częste; w chandrze praktycznie nie występują,
• czynniki poprzedzające:
w depresji często brak jest czynników poprzedzających, a reakcja jest nieproporcjonalna do skali ewentualnych wydarzeń, w depresji często mamy informacje, o wcześniejszym występowaniu poważnych zaburzeń nastroju; w chandrze często łatwo jest wskazać co jest jej przyczyną – może to być jakieś wydarzenie, jakieś przemyślenia, normalne wahania samopoczucia wzmocnione przez inne czynniki, jak zmęczenie, przeziębienie, przepracowanie, itp.,
• stosunek do swojego samopoczucia:
w depresji, szczególnie głębokiej, chory często traci krytyczne spojrzenie na swoje myśli i przeżycia, zaczyna wierzyć w depresyjny świat, ulega przez niego pochłonięciu; w chandrze zachowujemy krytycyzm, jakąś formę dystansu, poczucia, że stan jest przejściowy i wkrótce minie, że „trzeba dać się sprawom przewalić, poukładać”.
Nie każdy więc smutek oznacza depresję, jednak jego pogłębianie się, dołączanie innych objawów, niezmienność, codzienne występowanie, przez wiele dni i tygodni powinno budzić podejrzenie depresji (jako choroby) i zachęcić do wizyty u psychologa w celu uzyskania pomocy!
W leczeniu depresji, pomoże Ci
mgr Piotr Moskal
dr Monika Rychcik,
mgr Hanna Wiecka,
mgr Agata Domalik, mgr Marcin Tomaszewski
mgr Julia Bochko
Problemy w związku
Kiedy do psychologa:
• jeśli nie możecie porozumieć się w podstawowych kwestiach funkcjonowania Waszego małżeństwa;
• w konflikt zaangażowane są osoby trzecie a rodzina zaczyna wyglądać, jak „dwa wrogie obozy”;
• jeśli wydaje się Wam, ze mówicie dwoma językami dalece dla siebie niezrozumiałymi;
• kiedy czujecie, ze oddalacie się od siebie, przestajecie chcieć ze sobą rozmawiać, dotykać się, spędzać wolny czas, a próby nawiązania ponownej bliskości nie przynoszą oczekiwanych skutków ;
• zachowanie jednej ze stron (albo obu) wychodzi poza kanon społecznie akceptowanych: agresja, przemoc słowna, fizyczna lub ekonomiczna, brak zainteresowania sprawami rodziny i dzieci;
• pojawienie się dziecka a wraz z nim sytuacje konfliktowe, oddalenie się od siebie i trudne zachowania małżonków;
• nadużycia i uzależnienia- alkohol, narkotyki, hazard, gry komputerowe, zakupy itp.
• kryzys małżeński- zdrada, tylko wtedy, kiedy zdradzający małżonek rzeczywiście decyduje się definitywnie zakończyć romans!
• rodziny patchworkowe, kiedy małżonkowie doświadczają stresujących sytuacji związanych z poprzednimi związkami.
Życie i rzeczywistość wyglądają trochę inaczej. Nie istnieje para, która nie doświadczyła mniejszych lub większych trudności związanych ze wspólnym byciem razem. Czy po pierwszej, większej kłótni warto szukać pomocy specjalisty, czy jednak poczekać aż kryzys będzie naprawdę poważny? Odpowiem jak klasyczny psycholog…to zależy. Jeżeli w samochodzie do wymiany jest wycieraczka, jakaś część z nas ma umiejętności i zrobi to sama, ale znam osoby, które się tego nie podejmą i jeżdżą do serwisu. Dlatego moment, w którym zdecydujemy się na pomoc specjalisty jest bardzo indywidualny. Zawsze warto więc rozważyć to kiedy czujemy, że utknęliśmy w naszym związku lub sytuacja mocno się zawikłała.
Z problemami w związku, pomoże Ci
mgr Piotr Moskal
dr Monika Rychcik,
mgr Hanna Wiecka,
mgr Agata Domalik,mgr Marcin Tomaszewski
mgr Julia Bochko
Zaburzenia lękowe
Lęk jest normalną odpowiedzią na stres, groźbę, zmartwienie. Jednak, gdy jest bardzo nasilony, uporczywy i nieadekwatny do wywołujących go okoliczności można już mówić o zaburzeniu lękowym. Wyróżnia się rozmaite rodzaje zaburzeń lękowych, na przykład uogólnione zaburzenie lękowe, fobię społeczną, zaburzenie lękowe z napadami lęku i zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne. Poprzez wpływ na nastrój, myślenie i zachowanie pacjenta, zaburzenie lękowe może istotnie upośledzać codzienne funkcjonowanie w domu, pracy, szkole czy sytuacjach towarzyskich. Przyczyną zaburzeń lękowych są zaburzenia równowagi określonych związków chemicznych w mózgu. Czynniki bezpośrednio odpowiedzialne za te zmiany nie są znane, wiadomo jednak, że w warunkach ekspozycji na określone stresory biologiczne i społeczne ryzyko zachorowania na zaburzenia lękowe rośnie. Objawy Do typowych objawów zaburzeń lękowych należą uczucie strachu, wewnętrznego napięcia, rozdrażnienia i trudności w koncentracji, a także takie objawy somatyczne, jak suchość w ustach, zawroty głowy, zwiększone napięcie mięśni, wzmożona potliwość i uczucie kołatania serca. Objawy mogą różnić się u poszczególnych chorych, wszystkie jednak istotnie upośledzają codzienną sprawność. Pacjent może równocześnie cierpieć na więcej niż jedno zaburzenie lękowe, czasem niezależnie od innych zaburzeń nastroju, na przykład depresji (tak zwana współchorobowość).
• Uogólnione zaburzenie lękowe charakteryzuje się nieswoistym lękiem, że coś niepożądanego może się zdarzyć. Przesadne, niekontrolowane zamartwianie się, lęk i uczucie napięcia, wraz z takimi objawami somatycznymi, jak suchość w ustach, zimne, lepkie dłonie, potliwość i zawroty głowy stanowią typową symptomatologię tego zaburzenia.
• Fobia społeczna – lęk przed sytuacjami społecznymi prowadzący do ich unikania. Pacjent boi się, że zachowa się w sposób zawstydzający, upokarzający.
• Zaburzenie lękowe z napadami lęku (zaburzenie paniczne) polega na występowaniu nagłych napadów bardzo silnego panicznego lęku. Do typowych objawów należą także takie fizykalne przejawy lęku, jak wzmożona potliwość, różne bóle, bóle głowy, nudności, uczucie przyspieszonego bicia serca i suchość w ustach.
• Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne związane jest z obecnością narzucających się, natrętnych, niechcianych myśli (obsesje), często prowadzących do nieuzasadnionych obaw dotyczących na przykład czystości, czynności fizjologicznych lub stanu zdrowia pacjenta. W odpowiedzi na te obawy chorzy przeprowadzają specjalne rytuały (kompulsje), w tym obejmujące uporczywe pranie, sprzątanie, kąpanie się, ciągłe sprawdzanie i upewnianie się lub przestrzeganie ścisłej diety.
W leczeniu lęku, pomoże Ci
mgr Piotr Moskal
dr Monika Rychcik,
mgr Hanna Wiecka,
mgr Agata Domalik,mgr Marcin Tomaszewski
mgr Julia Bochko
Problemy z emocjami
Wysoka intensywność afektu. Emocje potrafią sparaliżować twoje zachowanie. Nie idziesz do pracy/szkoły, bo źle się czujesz psychicznie. Nie odbierasz telefonów od przyjaciół. Nie załatwiasz ważnych spraw. W złości zdarza ci się wpadać w szał. Długotrwałe zaleganie uczuć. Kiedy bierzesz udział w awanturze, inni już dawno się uspokoili, a ty wciąż przeżywasz. Smutek/ nuda zamienia się w długotrwały stan umiarkowanej depresji. Pamiętasz każdą krzywdę, afront, który cię spotkał, w każdej chwili możesz przywołać uczucia z tym związane.
Marsha Linehan uważa, że wszelkie problemy w zaburzeniu osobowości z pogranicza są konsekwencją tej dysregulacji. Wielu badaczy uznaje ogromny wpływ emocji na różne obszary w życiu człowieka. Uczenie się, obraz siebie, spostrzeganie kontroli, wykonywanie zadań, odraczanie gratyfikacji (impulsywność) powiązane jest właśnie z afektywnością danej osoby. Dotyczy to nie tylko borderline, ale każdej osoby, która od dawna ma problemy z uczuciami. Emocje, a Związki Często przyciągają nas przeciwieństwa. Nieregulujący emocji, depresyjny ponurak zwiąże się z wesołą i ciepłą osobą. To świetnie działa, dopóki nie przestanie. Mija okres zakochania i zaczynają się problemy.
Drobiazg wyprowadzi cię z równowagi, kiedy wstaniesz lewą nogą. Będziesz wygłaszać swoją tyradę cały dzień i zamiast się wyciszać, bardziej się nakręcisz. Może pod koniec dnia, zrozumiesz, że marudzenie, narzekanie, czy złość nie jest najlepszą metodą dbania o związek, ale szkoda już została wyrządzona, a dzień stracony. Smutek jest tak głęboki, że nie możesz patrzeć na kogoś radosnego, kiedy jesteś w tym stanie. Albo postarasz się zepsuć drugiej osobie humor, albo popatrzysz z politowaniem na taką naiwność, ewentualnie zakopiesz się w swojej samotności. Kłótnie staną się udręką. Podczas, kiedy ty wychodzisz z siebie, pieklisz się lub histeryzujesz druga osoba będzie spokojna, albo dużo szybciej od ciebie się uspokoi. Niektóre osoby, tak bardzo boją się własnych emocji, że wolą zgadzać się na wszystko, byle nie dopuścić do konfrontacji. Gromadzą żal i rozczarowania, który nawarstwiony nagle wybucha. Wtedy osoba taka, może uznać, że najłatwiej będzie odejść i zacząć od nowa z czystą kartą. Cykl zaczyna się od nowa.
Emocje, a Praca
Jeżeli jesteś skrajnym wrażliwcem, to zawody o dużym poziomie stresu, są prostą drogą do załamania nerwowego (może być w formie ciągów alkoholowych / narkotykowych). W zależności od pakietu osobowościowego rodzaj stresu, który jest groźny dla ciebie będzie się różnić.
Typowym przykładem, jest osoba ze świata show-biznesu, która ma tremę, jest nieśmiała i każde wystąpienie (mniej lub bardziej publiczne) okupuje piciem / braniem. To wygląda różnie, niektórzy się znieczulą przed występem, inni pójdą trzeźwi, a potem odreagują, ale mechanizm jest ten sam. Może to dotyczyć każdej branży, stres jest zbyt wysoki i zainteresowany kontroluje swoje trudne emocje znieczulając się (alkohol, narkotyki, leki, jedzenie, seks, zakupy, gry). To trudne, ale można nauczyć się zdrowszych metod radzenia sobie ze stresem. Impulsywność przeszkadza w budowaniu kariery. Decyzje podejmowane są szybko, nie dlatego, że są dobre, tylko, by zmniejszyć napięcie. Impulsywność może spowodować nierozważne ruchy, zwolnienie kogoś, nawrzucanie szefowi, wygadanie tajemnic firmy, złożenie rezygnacji. Emocje, a Obraz Siebie Poczucie siebie, tożsamość rozwija się poprzez samoobserwację. Obserwujesz swoje reakcje, preferencje, jak reagują na ciebie inni. Na tej podstawie zaczynasz rozumieć kim jesteś. Jeżeli twoje emocje są nieprzewidywalne, to ty sama, sam również jesteś nieprzewidywalny. Twoje zachowanie stale się zmienia. Często nie wiesz, jak zachowasz się w danej sytuacji, bo nie wiesz w jakim stanie emocjonalnym będziesz. Zmieniają się również twoje preferencje. Jednego dnia coś lubisz, by za jakiś czas przestać. Reakcje ludzi na ciebie są różne, ponieważ ty się zmieniasz. Nie jest możliwe zbudowanie stabilnej tożsamości na tak płynnych fundamentach. Zmieniasz zainteresowania, zmieniasz poglądy, twoje sympatie się zmieniają. Jednego dnia chcesz jeździć konno na południu Francji. Drugiego skakać ze spadochronem. Trzeciego zaszywasz się bibliotece. To może wydawać się interesujące i może nawet jest, ale po latach ciągłych zmian odkrywasz, że nie wiesz co lubisz, jakie są twoje prawdziwe poglądy. Nie wiesz kim jesteś. Kiedy nie wiesz kim jesteś, łatwo ulegasz wpływom. Twoje życie często zmienia się diametralnie, albo popadasz w izolację, by tych wpływów uniknąć.
Tylko Ty możesz to zmienić
Jeżeli odnajdujesz siebie w tych opisach, możesz pomyśleć, że to niesprawiedliwe. Masz rację, tylko dokąd zaprowadzi cię takie założenie? To nie twoja wina, że masz problemy z regulacją emocji. Niektórzy rodzą się bardziej wrażliwi. Być może twoje środowisko rodzinne było niesprzyjające. To również nie twoja wina. Jednak to na tobie spoczywa odpowiedzialność, by to zmienić.
Dlaczego?
Po pierwsze, tylko ty jesteś w stanie to zmienić.
Po drugie, jesteś dorosła, dorosły: odpowiadasz za siebie.
Efekty nie będą szybkie, ani łatwe do osiągnięcia. Zmiana wymaga siły i determinacji. Jednak jest możliwa i o tym musisz pamiętać.
W problemach z emocjami, pomoże Ci
mgr Piotr Moskal
dr Monika Rychcik,
mgr Hanna Wiecka,
mgr Agata Domalik, mgr Marcin Tomaszewski
mgr Julia Bochko
Zaburzenia osobowości
Lęk jest normalną odpowiedzią na stres, groźbę, zmartwienie. Jednak, gdy jest bardzo nasilony, uporczywy i nieadekwatny do wywołujących go okoliczności można już mówić o zaburzeniu lękowym. Wyróżnia się rozmaite rodzaje zaburzeń lękowych, na przykład uogólnione zaburzenie lękowe, fobię społeczną, zaburzenie lękowe z napadami lęku i zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne. Poprzez wpływ na nastrój, myślenie i zachowanie pacjenta, zaburzenie lękowe może istotnie upośledzać codzienne funkcjonowanie w domu, pracy, szkole czy sytuacjach towarzyskich. Przyczyną zaburzeń lękowych są zaburzenia równowagi określonych związków chemicznych w mózgu. Czynniki bezpośrednio odpowiedzialne za te zmiany nie są znane, wiadomo jednak, że w warunkach ekspozycji na określone stresory biologiczne i społeczne ryzyko zachorowania na zaburzenia lękowe rośnie. Objawy Do typowych objawów zaburzeń lękowych należą uczucie strachu, wewnętrznego napięcia, rozdrażnienia i trudności w koncentracji, a także takie objawy somatyczne, jak suchość w ustach, zawroty głowy, zwiększone napięcie mięśni, wzmożona potliwość i uczucie kołatania serca. Objawy mogą różnić się u poszczególnych chorych, wszystkie jednak istotnie upośledzają codzienną sprawność. Pacjent może równocześnie cierpieć na więcej niż jedno zaburzenie lękowe, czasem niezależnie od innych zaburzeń nastroju, na przykład depresji (tak zwana współchorobowość).
• Uogólnione zaburzenie lękowe charakteryzuje się nieswoistym lękiem, że coś niepożądanego może się zdarzyć. Przesadne, niekontrolowane zamartwianie się, lęk i uczucie napięcia, wraz z takimi objawami somatycznymi, jak suchość w ustach, zimne, lepkie dłonie, potliwość i zawroty głowy stanowią typową symptomatologię tego zaburzenia.
• Fobia społeczna – lęk przed sytuacjami społecznymi prowadzący do ich unikania. Pacjent boi się, że zachowa się w sposób zawstydzający, upokarzający.
• Zaburzenie lękowe z napadami lęku (zaburzenie paniczne) polega na występowaniu nagłych napadów bardzo silnego panicznego lęku. Do typowych objawów należą także takie fizykalne przejawy lęku, jak wzmożona potliwość, różne bóle, bóle głowy, nudności, uczucie przyspieszonego bicia serca i suchość w ustach.
• Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne związane jest z obecnością narzucających się, natrętnych, niechcianych myśli (obsesje), często prowadzących do nieuzasadnionych obaw dotyczących na przykład czystości, czynności fizjologicznych lub stanu zdrowia pacjenta. W odpowiedzi na te obawy chorzy przeprowadzają specjalne rytuały (kompulsje), w tym obejmujące uporczywe pranie, sprzątanie, kąpanie się, ciągłe sprawdzanie i upewnianie się lub przestrzeganie ścisłej diety.
W leczeniu zaburzeń osobowości, pomoże Ci
mgr Piotr Moskal
dr Monika Rychcik,
mgr Hanna Wiecka,
mgr Agata Domalik, mgr Marcin Tomaszewski
mgr Julia Bochko
Nerwice
Choroba ta związana jest z występowaniem sytuacji kryzysowych i stresowych w życiu, które wpływają na stan emocjonalny, poznawczy i somatyczny. Chwiejność emocji, niepokój, czarne myśli, zniechęcenie do życia i poirytowanie to emocjonalne objawy nerwicy. Bardzo częstym objawem nerwicy są objawy somatyczne m. in.: bóle głowy, zaparcia, nudności, bóle w klatce piersiowej, przyspieszone tętno, drżenie ciała, czy nadmiernie pocenie się. Zaburzenia poznawcze w nerwicach dotyczą zaburzeń pamięci i koncentracji uwagi oraz natrętnych i irracjonalnych myśli. Często obserwuje się tak zwane błędne koło objawów. Cierpiący na nerwicę nie jest w stanie samodzielnie tego przerwać. Wyróżniamy: nerwicę histeryczną – objawy naśladują różne choroby somatyczne i neurologiczne, objawom towarzyszy przesadny dramatyzm i teatralność oraz nerwicę lękową – jako fobia, lęk paniczny lub przewlekłe napięcie. Osiowym objawem nerwicy są lęki, powodujące stan wzmożonego napięcia i niepokoju, który wycieńcza organizm. Poniższe pytania mogą być pomocne w zdiagnozowaniu nerwicy u Ciebie bądź bliskiej Ci osoby:
Odczuwasz lęk o przyszłość?
Boisz się nadmiernie o swoje zdrowie?
Czy odczuwasz nieuzasadniony niepokój?
Utraciłeś poczucie zadowolenia, które zostało zastąpione znużeniem, zdenerwowaniem lub poirytowaniem?
Doświadczasz wielu objawów ze strony ciała, które nie znajdują odzwierciedlenia w wynikach badań?
Czujesz się gorszy od innych?
Łatwo się denerwujesz?
Nie możesz pozbyć się negatywnych myśli?
Masz problemy z podejmowaniem decyzji?
Czy występują u Ciebie problemy ze snem?
Schudłeś w ostatnim czasie?
Jeśli odpowiedziałeś twierdząco na kilka z powyższych pytań, to znaczy, że powinieneś udać się po poradę do specjalisty. Taka autodiagnoza nie daje pewności – ale pamiętaj, zawsze warto skorzystać z konsultacji gdy poczujesz coś niepokojącego.
W leczeniu nerwicy, pomoże Ci
mgr Piotr Moskal
dr Monika Rychcik,
mgr Hanna Wiecka,
mgr Agata Domalik,mgr Marcin Tomaszewski
mgr Julia Bochko
Stres
Leczenie stresu
Podstawową formą pomocy psychologicznej dla osób po urazach jest interwencja kryzysowa, która polega na udzielaniu pierwszej pomocy psychologicznej osobom poszkodowanym. Głównymi celami interwencji jest odreagowanie emocjonalne, normalizacja i obiektywizacja przeżyć, wsparcie.
W ramach prewencji przeprowadza się treningi odporności na stres, które przygotowują ludzi do zmierzenia się z nieoczekiwanymi sytuacjami, jeszcze zanim one nastąpią.
Etapy:
1. dostarczanie informacji o stresującej sytuacji i o tym w jaki sposób ludzie sobie radzą z takim niebezpieczeństwem
2. jednostka powtarza sobie afirmacje sprzyjające skutecznej adaptacji
3. jednostka powtarza te same afirmacje, ale jednocześnie narażona jest na działanie rożnych stresorów
Istnieją również bardziej bezpośrednie rodzaje terapii, podczas których jednostkę ponownie poddaje się działaniu bodźców, które spowodowały lęk lub towarzyszyły traumatycznym wydarzeniom. Stosuje się również leki antydepresyjne, by złagodzić napięcie, zmniejszyć lęk i podnieść samopoczucie. Można również uczestniczyć w zajęciach relaksacyjnych, bazujących na technikach wyobrażeniowych, na napięciu i rozluźnianiu odpowiednich partii mięśni, technikach oddychania.
Przyczyny stresu
Faktyczny poziom zaburzeń zależy częściowo od charakteru stresora, częściowo zaś od indywidualnych zasobów osoby – zarówno osobistych, jak i sytuacyjnych.
Prawdopodobieństwo wystąpienia zaburzeń wzrasta, jeśli stresor jest:
ważny dla danej osoby
długotrwały
skumulowany z innymi stresorami pojawiającymi się w ciągu całego życia
występuje w danej chwili wraz z innymi stresorami
sztuczny
bezpośredni
Przyczyny zaburzeń ze strony osoby to:
indywidualna recepcja stresora jako ogromnego-osoba jest przekonana, iż nie potrafi przejąć nad nim kontroli, czuje się bezsilna;
niska indywidualna tolerancja stresu-
ludzie niepewni własnej wartości i zdolności przystosowania się są bardziej zagrożeni niż ci, którzy czują się pewni i bezpieczni. Termin tolerancja na stres odnosi się do indywidualnej zdolności przeciwstawienia się stresowi bez poważnych konsekwencji. Ludzie znacznie różnią się indywidualną podatnością na stres. Niektóre osoby wydają się bardziej „wrażliwe” i mają poważne trudności z przystosowaniem się nawet do drobnych zmian, a w sytuacjach stresowych często reagują chorobą lub zmęczeniem. Ponadto różni ludzie są podatni na różne stresory.
Brak gotowych strategii radzenia sobie z nieoczekiwanymi i nowymi wymogami dostosowawczymi. Przebieg uczenia się jednostki odgrywa zasadniczą rolę dla jej indywidualnej zdolności do radzenia sobie ze stresem.
Przyczyny zaburzeń ze strony środowisk to przede wszystkim brak wsparcia społecznego. Pozytywne więzi rodzinne i społeczne łagodzą wpływ stresu, stanowią bufor zabezpieczający a nawet zmniejszają liczbę zachorowań i przedwczesnych zgonów. Stresor staje się o wiele silniejszy przy braku wsparcia zewnętrznego, moralnego lub materialnego. Ludzie samotni odczuwają silniejszy stres niż osoby otoczone troską ze strony bliskich.
Zaburzenia często pojawiają się w następstwie doświadczenia kryzysowego – czyli okresu ostrego (nagłego i intensywnego) stresu, na granicy wytrzymałości jednostki lub grupy, bądź poza tą granicą. Działające wówczas stresory są tak silne, że nie skutkują stosowane zazwyczaj techniki radzenia sobie.
Ważnym źródłem stresu, a więc i możliwych zaburzeń, są wszelkie zmiany w życiu (również pozytywne), które stawiają nowe wymagania-im szybciej zachodzą zmiany, tym większy stres. Za najbardziej stresujące uważa się: śmierć małżonka oraz rozwód, za najmniej: wakacje i drobny konflikt z prawem.
Jak poradzić sobie ze stresem?
Pamiętaj: każda reakcja na stres wyczerpuje i pozostawia ślady, nieusuwalne blizny, ponieważ zużywa zasoby adaptacyjne, których nie można uzupełnić.
Radząc sobie ze stresem, musisz stawić czoło dwóm wyzwaniom:
sprostać wymaganiom stresora
ustrzec się przed zaburzeniami i dezorganizacją psychiczną
W stresujących sytuacjach reagujemy dwojako: staramy się rozwiązać problem poprzez zachowania ukierunkowane na zadanie lub też poprzez zachowania ukierunkowane na obronę, które mają nas uchronić przed urazem psychicznym i dezorganizacją.
Gdy czujemy się na siłach dać sobie radę w stresującej sytuacji, typowa jest wówczas reakcja zorientowana na wykonanie zadania. Znaczy to, że nasze zachowanie jest skoncentrowane przede wszystkim na sprostaniu wymogom stresora. A zatem obiektywnie oceniamy sytuację, opracowujemy alternatywne rozwiązania, wybieramy odpowiednią strategię, przechodzimy do działania i oceniamy informacje zwrotne. Plan kolejnych posunięć w reakcji zorientowanej na zadanie, bez względu na to, czy kończy się ona powodzeniem czy porażką, jest z reguły na tyle elastyczny, że zawsze możemy zmienić kierunek działania. Zależnie od sytuacji reakcja ukierunkowana na zadanie może prowadzić do dokonania zmian w samym sobie, we własnym otoczeniu lub w obu jednocześnie.
Jeśli stresor wywołuje poważne poczucie zagrożenia, wówczas nasza reakcja będzie najczęściej zorientowana na obronę, to znaczy, że nasze postępowanie będzie miało na celu przede wszystkim obronę własnej osoby przed zranieniem i dezorganizacją, nie zaś znalezienie wyjścia z sytuacji. Osoba reagująca w ten sposób zapomina na ogół o bardziej skutecznych działaniach zorientowanych na zadanie i koncentruje się na krokach zmierzających do zachowania integralności Ja. Działania te bywają często nieodpowiednie i prowadzą do porażki.
Niektórzy ludzie, zamiast radzić sobie ze stresem, sami tworzą zdarzenia życiowe, które z kolei odpowiedzialne są za ich problemy z przystosowaniem psychicznym. Pamiętaj, że na poziomie biologicznym dysponujesz systemem odpornościowym i mechanizmami odnowy; na poziomie psychicznym i międzyludzkim- nabytymi wzorcami radzenia sobie, mechanizmami obronnymi oraz wsparciem ze strony rodziny i przyjaciół; na poziomie społeczno-kulturowym wspierają nas zasoby grup, takich jak związki zawodowe, organizacje religijne i instytucje dbające o przestrzeganie prawa.
• Uogólnione zaburzenie lękowe charakteryzuje się nieswoistym lękiem, że coś niepożądanego może się zdarzyć. Przesadne, niekontrolowane zamartwianie się, lęk i uczucie napięcia, wraz z takimi objawami somatycznymi, jak suchość w ustach, zimne, lepkie dłonie, potliwość i zawroty głowy stanowią typową symptomatologię tego zaburzenia.
• Fobia społeczna – lęk przed sytuacjami społecznymi prowadzący do ich unikania. Pacjent boi się, że zachowa się w sposób zawstydzający, upokarzający.
• Zaburzenie lękowe z napadami lęku (zaburzenie paniczne) polega na występowaniu nagłych napadów bardzo silnego panicznego lęku. Do typowych objawów należą także takie fizykalne przejawy lęku, jak wzmożona potliwość, różne bóle, bóle głowy, nudności, uczucie przyspieszonego bicia serca i suchość w ustach.
• Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne związane jest z obecnością narzucających się, natrętnych, niechcianych myśli (obsesje), często prowadzących do nieuzasadnionych obaw dotyczących na przykład czystości, czynności fizjologicznych lub stanu zdrowia pacjenta.
W odpowiedzi na te obawy chorzy przeprowadzają specjalne rytuały (kompulsje), w tym obejmujące uporczywe pranie, sprzątanie, kąpanie się, ciągłe sprawdzanie i upewnianie się lub przestrzeganie ścisłej diety.
W leczeniu stresu, pomoże Ci
mgr Piotr Moskal
dr Monika Rychcik,
mgr Hanna Wiecka,
mgr Agata Domalik,mgr Marcin Tomaszewski
mgr Julia Bochko
Opieka medyczna
Pacjent jest postrzegany jako człowiek,a nie choroba ,czy problem.
Holistyczne ujęcie zagadnienia stanu zdrowia to widzenie choroby jako całości spójnej ze wszystkim co dany człowiek w swoim życiu robi aktualnie i robił, co przeżywa,jak odczuwa otoczenie. Jaka jest jego konstrukcja fizyczna, psychiczna (konstytucja). Dlatego osią naszej działalności leczniczej jest medycyna rodzinna, wsparta wiedzą psychiatryczną i psychologiczną.
Zwieńczeniem opieki nad pacjentem jest możliwość otrzymania profesjonalnego WSPARCIA PSYCHOLOGICZNEGO dla pacjenta, w jego drodze do osiągnięcia założonego celu zdrowotnego.
Realizujemy wizyty domowe.
W leczeniu, pomoże Ci
lek Maria Korona
Pozytywni Psycholodzy
Sp. z o.o.
REGON: 384288673